14 juli 2021 ·
Het valt niet te ontkennen dat psychotrope middelen, waartoe ook MDMA behoort, al decennia lang met wisselend succes door de biologische psychiatrie worden voorgeschreven. Het zou dubbelhartig zijn om het gebruik van ecstasy af te keuren, alleen maar omdat het onder de ‘harddrugsʼ valt. Dat doen opiaten als morfine ook – en desondanks worden ze nog steeds bij pijnbestrijding gebruikt.
Niet voor niets betekent de Engelse term ‘drugʼ ook geneesmiddel. De grens tussen de twee betekenissen is geschiedkundig gezien bijna niet te trekken. Coca Cola, bijvoorbeeld, dankt zʼn naam aan een destijds belangrijk bestanddeel, te weten cocaine. Aan de andere kant gaan er steeds meer stemmen op om THC, een bestanddeel van wiet en hash, ook medicinaal toe te laten.
Ons bezwaar tegen de inzet van MDMA bij PTSS is dus niet gebaseerd op het feit dat het een harddrug is – en daarmee potentieel schadelijk. Soms gaan de baten nu eenmaal boven de lasten. Ten diepste hebben we problemen met het feit dat de voorstanders van de toepassing ervan ‘vastzittende herinneringenʼ (sic) willen aanpakken. Dit punt maken we mede gezien het feit dat Bastiaans hetzelfde idee was toegedaan, hetgeen resulteerde in een onontwarbare kluwen van authentieke en aangeprate of verbeelde herinneringen. En – toegegeven! – we werden getriggerd door het zien van het emotionele gerollebol in Nieuwsuur. Dat deed denken aan de tenenkrommende scenes waarop de kijkers van ‘Begrijp je nu waarom ik huilʼ van Louis van Gasteren – een film over de methode Bastiaans – werden vergast.
Niet weer!
Onszelf aan de nodige dieptepsychologische overwegingen onderwerpend, moeten we dus concluderen dat onze bewogen reactie op de aankondiging van ‘the cure to beʼ wellicht meer te maken heeft met de theoretische achtergrond van de proponenten ervan, dan met het middel zelf.
Maar ook het hypen van MDMA als ware het een wondermiddel, werkt niet mee. Er moet eerst maar eens worden uitgezocht of het na twee maanden inderdaad gedaan is met deze PTSS-abberatie uit de DSM. En of de therapeuten – in navolging van Bastiaans – niet steeds opnieuw naar het middel zullen moeten grijpen, vanwege de in onze visie onvermijdelijke terugvallen.
Want de drug – in de dubbele betekenis van het woord – zorgt er niet als bij toverslag voor dat aan de aangeboren kwetsbaarheid van mensen met PTSS een halt wordt toegeroepen. Dus bij elk ‘live-eventʼ is het waarschijnlijk weer huilen met de pet op. En dan moet er alsnog MDMA aan te pas komen.