12 april 2021

Wij, van de Doos van Pandora, hebben het over het feit dat er volwassen kinderen zijn die hun ouders ervan beschuldigen lid te zijn van een wereldwijde transgenerationele sekte. Een sekte die vrouwen en kinderen op rituele wijze gruwelijk misbruikt en die zich daarbij bedient van veronderstelde psychologische technieken als mindcontrol. Een sekte die haar slachtoffers soms levenslang in haar greep houdt. Een SRM sekte geheten.

Daar ging onderzoeksprogramma Argos over. En in deze vorm circuleren er verhalen van ‘overlevers’ op internet. En dit is wat de door Argos aangehaalde universitair hoofddocent criminologie – staar je niet blind op dat ‘associate professor’! – Michael Salter gelooft. Het is de reden dat hij conferenties bijwoont waarbij iedereen getooid is met een alu-hoedje, om te voorkomen dat ’the cult’ toegang kan krijgen tot de toch al getroubleerde hersenen. Waarom hij zich afficheert met Neil Brick, die met droge ogen durft te beweren dat hij door de illuminati/vrijmetselarij geprogrammeerd werd om te moorden. Waarom hij nog steeds gelooft dat de peuterschool-rechtszaken (preschool trials) in de V.S. – die inmiddels alom worden gezien als een abberatie, veroorzaakt door massahysterie – een terechte zaak waren. En waarom hij aan wat we vergoelijkend ‘zelfbedrog’ zullen noemen, doet, door te beweren dat er wel degelijk tunnels onder de bewuste peuterscholen zijn aangetroffen

De hervonden herinneringsbeweging heeft zichzelf al herhaalde malen her-uitgevonden. Niet om zich aan te passen aan nieuwe inzichten, maar met het doel het vigerende gedachtegoed in een nieuwe outfit te hullen – of het te ver-hullen, kunnen we beter zeggen. Het lijkt erop dat we nu weer op zo’n punt zijn aangeland. Het programma Argos heeft zijns ondanks de beweging te kijk gezet. Bijna iedereen ziet de gelijkenis tussen de SRM-mythe en de welig tierende complottheorieën dezer dagen. Dus zijn we nu getuige van een voorzichtige draai: het wordt niet onmogelijk geacht dat de slechteriken slechts DOEN ALSOF ze satanisch geïnspireerd zijn, om slachtoffers, de politie en i.h.b. de LEBZ (Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken) op een dwaalspoor te brengen. Terwijl het in werkelijkheid gaat om de door winstbejag gedreven sex-industrie. Voor de denkwijze die aan deze tournure ten grondslag ligt, dat niets is wat het lijkt, verwijzen we graag naar DE GROT VAN PLATO.

Een andere poging om de mythe in stand te houden wordt gevormd door te wijzen op misbruik dat WEL bewezen is, maar in de verste verte niet past binnen het SRM profiel. Een geliefd voorbeeld is het seksueel misbruik binnen de RK kerk. Roomskatholieken, immers, staan bekend om hun rituelen! Het kenmerkt het onzuivere denken van DIS- adepten dat deze kwestie er met de haren wordt bijgesleept, want de slachtoffers van betasting of wederzijdse strelingen – waar het meestal om gaat – door geestelijken hebben zelden of nooit gerept van sadistische taferelen. En waar ze dat wel deden bleek het om hervonden herinneringen te gaan, waarvan wij het waarheidsgehalte – zoals bekend – ernstig in twijfel trekken.

Josef Fritzl, die zijn dochter Elisabeth 24 jaar lang in een kelder opsloot en 7 kinderen bij haar verwekte, wordt aangevoerd om aan te tonen dat langdurig seksueel misbruik door een ouder wel degelijk bestaat en dat niemand van de buren daar iets van hoeft te merken. Maar Fritzl was een eenling en opereerde geheel op eigen houtje. In geen velden of wegen een cult, laat staan een transgenerationele, te bekennen! Daar Elisabeth geen DIS heeft ontwikkeld en zich op eigen houtje goed heeft hersteld, zou deze zaak eerder aanleiding moeten zijn zich te verdiepen in de schade die de slachtoffer-cultus berokkent aan de veerkracht van mensen die schokkende ervaringen hebben meegemaakt.

‘Maar Dutroux dan?’, werpt de DIS-community tegen. Ze beroepen zich op geruchten die door diverse onbetrouwbare ‘getuigen’ – waarvan we er één bespraken – in het leven zijn geroepen: dat er notabelen betrokken zouden zijn bij het misbruik en dat het opsporingsapparaat de zaak actief in de doofpot stopte. Hoewel men altijd even effectief opereerde, was dat laatste echter niet het geval en daarmee toont de zaak weinig tot geen gelijkenis met de verhalen van ‘overlevers’. Hoewel we moeten erkennen dat er een kelder in het spel was.

‘Maar er moet toch een reden zijn dat DIS-patiënten zulke afschuwelijke verhalen vertellen’, verzuchten de aan-DIS-verslaafden. Er moet toch in hun jeugd op z’n minst IETS gebeurd zijn? Zelfs emeritus hoogleraar van Koppen zegt het: deze vrouwen zijn zo in de war!

Waardoor, echter, zijn ze in de war? Lees het verslag van de Duitse vrouw, dat we plaatsten en wees getuige van het ontstaan van wat met een mooi woord een IATROGEEN ziektebeeld wordt genoemd. Zelfs als vrouwen – door de sociale media geconditioneerd – zonder tussenkomst van een therapeut een Somatisch Symptoom Stoornis (SSS) als DIS hebben ontwikkeld, spelen trauma-therapeuten een kwalijke rol door olie op het vuur te gooien.

Er is namelijk geen trauma. Tenzij men de gevolgen van DIS-therapie onder deze noemer wil laten vallen.