11 april 2021 

De allegorie van de grot, het beroemdste fragment uit ‘De Staat’, van Plato, is vaak uit zijn verband gerukt. Het betreft gevangenen in een grot, die op een muur alleen de schaduwen kunnen zien van wat er zich daarbuiten afspeelt. Als ze denken dat dat de werkelijkheid is, hebben ze het mis!

Wat Plato bedoelde, was dat onze zintuigen ons een imperfecte wereld voorspiegelen. Buiten het feilbare dagelijks leven, het verstrijken van de tijd en zintuigelijke illusies, bevond zich volgens hem de wezenlijke bron van deze verschijnselen: het domein van de ideeën, van wiskundig perfecte abstracties.

Zijn allegorie heeft veel betekend voor de kennistheorie of epistomologie. Maar daarnaast heeft ze ook de metafysica en de esoterie geïnspireerd. Het door dergelijke stromingen omarmde idee dat wat wij waarnemen slechts een projectie is van wat zich in werkelijkheid afspeelt, opent de deur voor veel ‘geleide en ongeleide imaginatie’, zullen we maar zeggen, om bij ons onderwerp te blijven.

Het is de voedingsbodem voor veel samenzweringstheorieën, waarvan de proponenten vaak letterlijk zeggen dat anderen ‘nog in het donker gevangen zitten’ – een regelrechte verwijzing naar Plato’s grot. Deze zogeheten ‘schapen’ of ‘sheepl’ beschikken – volgens hen die het licht hebben gezien – niet over het inzicht hun wereld op de juiste wijze te duiden en te interpreteren. Ze hebben een blind vertrouwen in de MSM en de indoctrinatie van ‘het regime’. En tot overmaat van ramp speelt de pedofiele elite eveneens een bedenkelijke rol.

Ook DIS-therapeuten maken dankbaar gebruik van het idee dat niets is wat het lijkt. Afgrijselijk misbruik uit zich onder het mom van een redelijk gelukkige jeugd en in verborgen verschijnselen, die alleen ingewijden op de juiste wijze weten te interpreteren. Hun cliënten worden middels boeken, een lotgenotengroep of met behulp van ‘alternatieve’ media in aanraking gebracht met de geheimen van de ultieme waarheid. Alles is een verschijnsel van iets anders – en daarom doen objectieve feiten niet ter zake. Het gaat erom achter de feiten te durven kijken en onder ogen te zien wat zich daar afspeelt.

Plato zou zich in zijn grot omdraaien. Niets van wat de DIS adepten zeggen is te vangen in abstracte formules. Het lijkt of ze de Styx, de rivier die bovenwereld scheidt van onderwereld, definitief zijn overgestoken. En dan is er eigenlijk nauwelijks nog een weg terug.