17 mei 2021 ·
ALTER DIE IK HEB GEKEND: HERRIJS UIT JE AS!
Hervonden en verloren herinneringen.
“Wat is verloren zijn de herinneringen aan een opvoeding, die mogelijk niet perfect, maar ‘goed genoeg’ was. De wijze waarop wij, moeder en dochter, elkaar zonder veel misbaar aanvoelden. Onze clashes over poltieke inzichten. Het gevoel gekend en gezien te worden, dat, dacht ik, van beide kanten kwam.”
DIS-therapeuten zijn dusdanig gericht op een niet al te ethische of esthetische complete make-over van het verleden van hun cliënt, dat ze zich ternauwernood realiseren dat er niet slechts ‘nieuwe’ herinnerinneringen de kop opsteken: Er verdwijnen ook oude. Die worden ingewisseld voor een duister verleden. De enige therapeutisch deur die voor de cliënt open staat is slikken of stikken.
Van der Hart et.al (2006/2010) zeggen het als volgt: “Cliënten zullen uiteindelijk moeten accepteren of zich moeten realiseren dat wat er gebeurd is in hun leven met hén is gebeurd.” Dit imperatief heeft veel weg van dat van Freud (1896), die over zijn vroege versie van RM-therapie schreef:
“Zur Aetiologie der hysterie:
Zunächst ist das Benehmen der Kranken, während sie diese infantilen Erlebnisse reproduzieren, nach allen Richtungen hin unvereinbar mit der Annahme, die Szenen seien etwas anderes als peinlich empfundene und höchst ungern erinnerte Realität. Die Kranken wissen vor Anwendung der Analyse nichts von diesen Szenen, sie pflegen sich zu empören, wenn man ihnen etwa das Auftauchen derselben ankündigt; sie können nur durch den stärksten Zwang der Behandlung bewogen werden, sich in deren Reproduktion einzulassen, sie leiden unter den heftigsten Sensationen, deren sie sich schämen und die sie zu verbergen trachten, während sie sich diese infantilen Erlebnisse ins Bewußtsein rufen, und noch, nachdem sie dieselben in so überzeugender Weise wieder durchgemacht haben, versuchen sie es, ihnen den Glauben zu versagen, indem sie betonen, daß sich hiefür nicht wie bei anderem Vergessenen ein Erinnerungsgefühl eingestellt hat [Fußnote].”
Dit soort therapie laat zich voorstaan op zijn empathisch vertoog, dat er de garantie voor zou vormen dat er naar de betreffende persoon wordt geluisterd en dat men hem of haar gelooft. Maar – zoals we al meerdere keren hebben kunnen zien – DIS-therapeuten hebben hun geheel eigen ‘disfunctionele kernovertuigingen’ of ‘attributive systems’ en het is niet de bedoeling dat er op therapie buiten die lijntjes wordt gekleurd. Deze dogma’s verordonneren dat dissociatie op trauma duidt en dat ‘the final common path’ bij het opgraven van steeds ‘diepere lagen’ van de persoonlijkheid van hun cliënt, uiteindelijk stuit op een transgenerationele kannibalistische cult.
Er is geen enkele reden te bedenken waarom de waangedachtes van een therapeut geschikt zouden worden bevonden om het oorspronkelijke levensverhaal van de cliënt te vervangen. DIS-therapeuten beroepen zich onterecht op hun ERVARING en INZICHT. Eenmaal het verkeerde pad opgeslagen, zullen de betreffende eigenschappen hem alleen maar dieper in the jungle laten verzanden. Daarom hierbij een wake-up call aan de enige alter die we kennen en die we altijd als een ‘apparent normal personality’ hebben beschouwd:
‘We realiseren ons dat je door je therapeut bent geloosd, zoals het kind met het badwater. Jouw verhaal paste niet in de psychodynamische mythe waarin ouders eigenlijk altijd de boosdoener zijn. Deze mythe schept weliswaar duidelijkheid: een indeling in goede en slechte mensen, aangevuld door alwetende hulpverleners. Maar het is een eendimensioneel verhaal, dat niet op de complexe werkelijkheid van toepassing is.”
Daarom: “ALTER, kom terug! Laat je je hoop, je dromen, je frustraties en je onzekerheden niet afnemen. Zij horen er allemaal bij, bij wie je bent.” Blijf gewoon jezelf, dan doe je al gek genoeg! We durven dit nauwelijk meer te roepen uit angst dat het tot nieuwe misverstanden leidt.
