2 juli 2022
·
OP ZOEK NAAR ‘TRAUMATISCHE HERINNERINGEN’.
Traumatische herinneringen gedragen zich anders dan ‘normale’ herinneringen, aldus traumatologen. Ze oefenen buiten het bewustzijn een desastreuze werking uit, die maakt dat de getraumatiseerde psychisch in de problemen komt. Zoals we in ons boek zullen demonstreren, kan bijna elk levensprobleem voor trauma-deskundigen aanleiding zijn een trauma te vermoeden. Als zodanig is trauma een allesverslindend monster in het veld van de geestelijke gezondheidszorg. Inmiddels wordt verondersteld dat ook hallucinaties van schizofrene patiënten niets meer of minder zijn dan traumatische herinneringen.
Traumatische herinneringen – nog steeds volgens de zelfbenoemde experts – worden niet aangetast door de tand des tijds, die maakt dat alle andere herinneringen geleidelijk aan transformeren om zich aan het levensverhaal van de persoon in kwestie aan te passen. Ze blijven als het ware dwarszitten, als een visgraat in de luchtpijp van iemand die zich verslikt heeft. Het is zaak om ze op te diepen, ze te verwerken en ze op die manier onschadelijk te maken. Zoals we in de vorige post konden zien is het maar zeer de vraag of de Doos van Pandora hiermee niet wijd open wordt gezet, maar daar gaat het hier niet om.
Wat we in beeld willen brengen, is de fanatieke – en in onze ogen obsessieve – zoektocht naar die vermeende verborgen herinneringen. Niet alleen schrijft men zowat elk psychisch lijden eraan toe, ook de woorden ‘vergeten’ en ‘amnesie’ vormen een trigger voor de dolende trauma-waanzinnige. Iris Engelhart* van de Universiteit van Utrecht schrijft:
“They misinterpreted ordinary forgetfulness as an inability to recall trauma, confused organic amnesia with psychic repression, cited reluctance to disclose oneʼs trauma with an inability to recall it, and confused not thinking about sexual abuse for a long time with an inability to remember it.”
Dit alles is in uitbundige mate terug te vinden in de bestseller ‘The Body keeps the Score’ van Bessel van der Kolk, tot en met het verhaal van een door de bliksem getroffen jongen, die na bij kennis te zijn gekomen geen herinnering aan de inslag bleek te hebben. Vanwege een psychisch trauma, aldus van der Kolk. Hetgeen zijn tunnelvisie demonstreert. Want neurologen noemen dit verschijnsel weliswaar ‘posttraumatische amnesie’, maar hier wordt met ‘trauma’ hersenletsel bedoeld. Je zou door al die doorgedraaide traumatologen bijna vergeten dat er ook nog lichamelijke letsels bestaan…
Moeilijker wordt het voor leken als er beeldvormende technieken om de hersenen te scannen in het geweer worden gebracht. Zo is er in traumaland veel aandacht voor de hippocampus, een structuurtje in de middenhersenen. ‘Die laatste zijn er voornamelijk om emoties te reguleren’, zo wordt de trauma-casus vaak ingeleid. En de betreffende zeepaardje-achtige structuur heeft een speciale taak: de inhoud van het korte termijn geheugen om te zetten in herinneringen voor de lange termijn. En laat nu dat speciale structuurtje aanzienlijk kleiner zijn bij mensen met PTSS!!!!!!
Dat geeft inderdaad te denken. Daarom wijdde men er diverse studies aan**, die echter niet bij machte zijn geweest de mythe van de ‘shrinking hippocampus’ van trauma-websites te laten verdwijnen. Zo bleek bijvoorbeeld bij identieke tweelingen, waarvan er één met PTSS uit een oorlogsgebied was teruggekomen, dat de ander – die thuis was gebleven – eveneens een kleinere hippocampus dan gebruikelijk had. Reden om te vermoeden dat er tussen mensen verschil is in de mate waarin ze kwetsbaar zijn voor trauma’s. Gezien het feit dat mensen met ‘PTSS’ vaak bewijsbaar onjuiste verhalen vertellen (Zie de post PTSS, deel 1), is er echter ook reden je af te vragen of een kleine hippocampus te maken kan hebben met ontvankelijkheid voor FICTIEVE herinneringen.
*Engelhard, Iris M., Richard J. McNally, and Kevin van Schie. 2019. “Retrieving and Modifying Traumatic Memories: Recent Research Relevant to Three Controversies.” Current Directions in Psychological Science, Vol. 28(1) 91-
**Bijvoorbeeld:
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/12379862/
Meer uitleg: https://www.verywellmind.com/the-effect-of-ptsd-on-the-brain-2797643
ADDENDUM
22 september 2022
Typerend voor de starre houding van de dissociatie ↔︎ trauma gemeente is dat men volledig voorbijgaat aan de biologische bagage van de getraumatiseerde mens. Zo kan het voorkomen dat Simone Reinders aan de hand van fMRI scans concludeert dat dissociatie daadwerkelijk trauma-gerelateerd is, omdat zowel lijders aan PTSS als degenen met DIS/MPS een kleinere hippocampus hebben dan normaal.* Ze ziet hierin steun voor de ‘theorie’ dat de hippocampus krimpt door traumatische ervaringen. De zogenaamde ‘shrinking hippocampus’.
Niet alleen zijn zulke onderzoeken an sich volledig gebaseerd op een tautologie, ook negeert Reinders research waarin gesuggereerd wordt dat de hippocampus van nature al kleiner is dan gebruikelijk, bij mensen die later PTSS ontwikkelen.** Dat dat vermoedelijk alles te maken heeft met de veerkracht van de desbetreffende personen, werd aanemelijk gemaakt in een recent experiment, maar nu met muizen. *** Hetgeen resulteerde in hypotheses over de moleculaire basis van stress en resilience.
We vinden deze kwestie daarom zo belangrijk, omdat ze verregaande consequenties kan hebben voor de therapeutische benadering van mensen met PTSS. Toen deze verschijnselen nog ‘Gross Stress Reaction’ heetten, voordat deze in 1968 om onduidelijke redenen uit de DSM 2 werd geschrapt, werd door behandelaars terdege rekening gehouden met premorbide eigenschappen van hun patiënt.
** Op onze poging haar daar via sociale media op attent te maken, heeft mevrouw Reinders vooralsnog niet gereageerd. Misschien spreekt ze niet met wetenschaps-publicisten, omdat die immers niet tot de academische wereld horen. Maar de artikelen die we haar toestuurden doen dat wel. Al spreken ze haar conclusies tegen, dat zou een echte waarheidszoeker er juist toe moeten aanzetten haar vooronderstellingen aan een kritische beschouwing te onderwerpen. We wachten de komende publicaties dan ook met spanning af!
***https://neurosciencenews.com/ptsd-molecular-change-21448/
Henry IV, Part i: Act II, Scene iii
