30 april 2021 

·
GGZ: INTERNE ROT

In onze post over Jomanda hebben we gebedsgenezing verklaard als een combinatie van een lichamelijk klachtenpatroon dat sterke psychische componenten heeft* en het welbekende placebo-effect. Dat laatste is een fenomeen dat men soms tracht te kwantificeren, door bijvoorbeeld te stellen dat 10% van de werking van een geneesmiddel of therapie eraan kan worden toegeschreven. Dat betekent echter niet dat de bewuste methode ook bij elk mens voor 10% zal werken. Bij fantasy prone personalities, die van nature veel dagdromen (dissocieren), bijvoorbeeld, kan het effect van een placebo of nocebo veel hoger zijn.

Dit gezegd hebbende is er voor mensen met DIS en andere dissociatieve stoornissen een wereld te winnen. Waarmee we niet willen beweren dat het ethisch wenselijk is om therapieën die hun helende werking geheel en al ontlenen aan het placebo-effect officieel in het behandelpakket van de GGZ te implementeren. Jacobine Geel, een theologe die bij het grote publiek bekend is als televisie presentator, kreeg als bestuursvoorzitter van de GGZ in 2019 door de Vereniging tegen de Kwakzalverij niet ten onrechte de Meester Kackadorisprijs toegekend. Dit vanwege het feit dat ze het niet onder stoelen of banken stak de ‘integrale psychiatrie’ een warm hart toe te dragen. Wat ons betreft had de hele GGZ genomineerd mogen worden. De naam van de voorvechter van dit alternatieve gedachtegoed, de psychiater Rogier Hoenders, wordt in bijna elk artikel met GGZ-roots aangehaald.

Zo ook door de in het eerste deel van deze serie genoemde Martijne Rensen, in het artikel ‘Over de Multidisciplinaire Integrale Traumabehandeling bij vroeg-getraumatiseerde volwassenen; een nieuw behandelperspectief’**. Het voert tever om alle therapieën die zij opsomt ter ‘eclectische integratie’ van traumatherapie van hun nieuwe kleren te ontdoen. Misschien in afzonderlijke posts. Maar zeker in ons boek. Hier volstaan we met een kleine proeve.

Rensen schrijft:
‘De standard of care is individuele psychodynamisch georiënteerde psychotherapie met aandacht voor afweermechanismen en overdrachtsfenomenen en andere aspecten in relatie tot de hechtingsproblematiek.’

Psychoanalytische therapieën worden sinds 2010 niet meer vergoed, omdat ze enerzijds te lang duren en daarnaast 1) niet helpen en 2) niet ‘evidence based’ zijn, dat wil zeggen onwetenschappelijk. Maar we schreven al eerder dat de ‘vage denkers’ die zich in het uitdijende trauma-heelal hebben verzameld, waar het nomenclatuur betreft niet voor één gat te vangen zijn. Als de hydra van Lerna groeit er steeds weer een nieuwe kop aan. Zoals het aan ‘verdringen’ gekoppelde begrip MPS werd vervangen door het op ‘dissocieren’ gebaseerde DIS, zo werd de psychoanalyse vervangen door de psychodynamica. Er wordt gesuggereerd dat deze behandeling minder ‘intensief’ zou zijn, maar gezien het feit dat er nog steeds therapieën onder die naam plaatsvinden die 20 jaar duren, soms dagelijks 4 tot 5 uur*** kun je deze voor de verzekerings-bühne gedane uitspraak gerust met een korreltje zout nemen.

Wij hebben er één zinnetje van Rensen uitgelicht, met de bedoeling ons aan de geringe aandachtsspanne die facebook kenmerkt, te houden. Maar we beperken ons bij nader inzien tot dit één woord: hechtingsproblematiek. Daarmee slaan we op deze pagina de ‘afweermechanismen’ en de ‘overdrachtsfenomenen’ over. Welke wereld daar achter steekt zullen we in ons boek nader uit de doeken doen. Maar op de ‘hechtingsproblematiek’ komen we terug, omdat het hier om een wijd verbreide mythe gaat, die ten principale ook ouders belastert..

* De Somatisch Symptoom Stoornis
** https://ggz.nl/GGZV/nummer1/Multidisciplinaire-Integrale-Traumabehandeling.pdf
*** Wij komen hier in een latere post op terug n.a.v. het beroepsverbod van Prof van der Hart, HET gezicht van de traumabehandeling in Nederland.