Pandora-dochters en zonen die in gingen zien dat ze zich hadden vergist.

Het verhaal van A.

Ik ben opgegroeid in een satanische sekte, ik weet het zeker! Of toch niet? De verwarring slaat opeens toe, ik maak een tijdlijn, omdat sommige dingen niet kunnen kloppen en langzaam wordt duidelijk dat het écht niet kan.
Hoe kan ik elke vrijdagnacht misbruikt worden in een satanische mis, terwijl ik de volgende ochtend weer vroeg moest werken in de zorg? Hoe kan ik zwanger geweest zijn van een tweeling terwijl ik in die tijd strakke spijkerbroeken droeg en niemand in mijn omgeving iets merkte? Er zijn nog veel meer herinneringen die gewoon niet kunnen kloppen.
Na het maken van deze tijdlijn staat mijn leven op z’n kop. Alweer. Net als toen ik voor het eerst ging geloven dat ik misbruikt was door mijn vader en vele anderen.
Ik ging naar de huisarts met vage klachten, hoofdpijn, moe, verdrietig, niet lekker in mijn vel. Hij stelde allerlei vragen, duidelijk op zoek naar “De Oorzaak” van mijn klachten. Hij gaf aan dat hij vermoedde dat De Oorzaak in mijn jeugd lag, maar ik kon niets aangeven. Dus stuurde hij me door naar een psycholoog, die verder op zoek ging naar De Oorzaak. Eigenlijk interesseerde De Oorzaak mij helemaal niet. Ik wilde me beter voelen. Maar volgens de huisarts en de psycholoog was het belangrijk om te weten waar het fout gegaan was, anders kon je niet genezen. Na een aantal maanden was ik het zat en vertrok, ik had geen zin in dat gegraaf.
Een paar jaar later, inmiddels getrouwd en moeder van 2 kinderen besloot ik om toch in therapie te gaan. Ik had nog steeds veel hoofdpijn en mijn depressies werden erger. Ik ging naar dezelfde psycholoog en hij was blij mij weer te zien, hij begon weer door te vragen over vroeger. Tot mijn stomme verbazing hoorde ik na een aantal sessies mezelf met een andere stem vertellen over misbruik toen ik 3 maanden oud was. Ik geloofde daar uiteraard niets van, maar de psycholoog vroeg me: “heb je het verzonnen?” “Nee, natuurlijk niet”. “Dan is het echt”, was zijn antwoord.
De Oorzaak was gevonden!! Seksueel misbruik in mijn kindertijd.
Het duurde niet lang voordat ik herinneringen aan satanisch misbruik kreeg en tientallen alters leerde kennen. Ik kreeg de diagnose DIS. Dissociatieve identiteit stoornis, voorheen bekend als MPS, meervoudige persoonlijkheidsstoornis. De sessies werden opgenomen, omdat ikzelf er niet bij kon blijven. Ik had geen idee wat er besproken was, dus thuis beluisterde ik de opnames, die steeds heftiger werden. Maar ik had het niet verzonnen, dus het moest wel echt zijn. Dat was mijn houvast.
Mijn hele leven draaide om therapie, al mijn geld ging naar therapie – de ziektekostenverzekering vergoedde niets. Ik kreeg contacten met lotgenoten, las boeken, hielp anderen, alles draaide om DIS en ritueel misbruik. Van tijd tot tijd twijfelde ik, maar die eerste opmerking van mijn psycholoog bleef in mijn hoofd zitten. “Je hebt het toch niet verzonnen?” Als ik het niet verzonnen heb, moet het wel waar zijn. Toch? Of zou er een andere verklaring kunnen zijn? Ik las een boek over fictieve herinneringen en mijn twijfels werden heviger, maar hoe weet ik of ik fictieve herinneringen heb of niet? Na een therapie sessie waarin ik afschuwelijke herinneringen kreeg aan een bevalling in de satanische sekte wist ik weer zeker dat het echt was. Ik verzon het toch niet? 
Na een aantal jaar waarin ik steeds meer medicijnen voorgeschreven kreeg wilde ik zo graag weer een helder hoofd. Ik wilde zo graag ervaren hoe het zou zijn zonder medicijnen. Een normaal leven, zonder therapie, zonder lotgenoten, zonder beïnvloeding door anderen.
Met dat heldere hoofd kon ik de tijdlijn maken die mij duidelijk maakte dat mijn herinneringen niet waar gebeurd konden zijn. De euforie was groot, eindelijk had ik het antwoord op mijn twijfels. Maar ik had nog een lange weg te gaan.
Verzoening met mijn familie stond bovenaan het lijstje, maar ook uitleggen aan mensen om me heen was belangrijk. Ik ontving veel onbegrip, maar dat was te verwachten en te begrijpen. Eerst beschuldig je mensen uit het niets en dan trek je al die beschuldigingen weer in.
Het schuldgevoel was hevig, zoveel tijd en geld en energie verspild met dit alles. Maar het meest belastend was de vraag: hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom heb ik me zo laten misleiden? Waarom heeft niemand me gewaarschuwd? Het antwoord op de laatste vraag is simpel. Twijfelen als iemand zegt seksueel misbruikt te zijn kan gewoon niet, dat is niet toegestaan.
Mijn ervaring leerde me dat therapeuten niet bezig zijn met waarheidsvinding, ze zeggen dat ze het verhaal van de cliënt serieus willen nemen en dat zou niet kunnen als ze openlijk hun twijfels uitspreken over bepaalde herinneringen. Dat klinkt mooi, maar doordat ze mee gaan in de fictieve herinneringen vergroten ze niet alleen het lijden van de hun cliënten, maar ook van de families van de cliënten. Ik heb een keer ten einde raad bij een instelling voor geestelijke gezondheidszorg aangeklopt, zij namen contact op met mijn behandelaar en stuurden me doodleuk terug, onder het mom van: ‘hij is zo met je begaan’.
Ik hoop dat dit inkijkje in mijn leven voor anderen een waarschuwing zal zijn. Mocht je meer willen weten, stuur me dan een bericht via de webmaster. Ik wil je vragen graag beantwoorden.