25 maart 2021
Demissionair Minister Grapperhaus heeft de commissie Hendriks opdracht gegeven om onderzoek te doen naar geörganiseerd sadistisch misbruik van minderjarigen en om daarbij gebruik te maken van zoveel mogelijk bronnen*. Bij de opsomming daarvan wordt er echter één over het hoofd gezien: de ouders van de vermeend misbruikten.
Sinds ‘parentblaming’ in de geestelijke gezondheidszorg ‘bon ton’ is, betrekt men hen niet meer bij de anamnese van hun – m.n. volwassen – kinderen. Daardoor gaat er een hele hoop informatie verloren. De gang van zaken rond de Post Traumatische Stress Stoornis (PTSS) heeft uitgewezen dat de eenzijdige focus op het vermeende trauma tot resultaat had dat hulpverleners persoonlijkheids-kenmerken die al voor het trauma bestonden uit het oog verloren.
Een aanzienlijk deel van de velen die zich als Vietnam veteraan met PTSS aanmeldden voor psychische en financiële hulp, bleek nooit van hun leven aan een oorlog te hebben deelgenomen. Bij anderen wees nadere beschouwing uit dat de gemelde problemen al lang voor de oorlog, in de jeugd, het licht hadden gezien. Zie op deze site o.a. onder ‘redeneerfouten’, het ad hoc syndroom.
In het kader van het onderzoek van ARGOS – dat aanleiding is geweest voor het tot stand komen van de commissie Hendriks – kwamen voornamelijk volwassenen met DIS aan het woord. Zij worden door therapeuten in verband gebracht met een specifieke tak van geörganiseerd sadistisch misbruik, waarbij een transgenerationele ‘cult’ in het spel zou zijn, waartoe meestal ook de ouders behoren. De betreffende cult zou zich te buiten gaan aan sadistisch/satanische rituelen die gelieerd worden aan religieuze feestdagen en waarbij babies zouden worden geofferd. Volgens ingewijden hebben dergelijke ‘cults’ via ‘mind control’ grip op inmiddels volwassen slachtoffers en zijn ze zo wijd verbreid dat ze een deel van het justitiële apparaat hebben geïnfiltreerd. Meer nog: de ‘elite’ in het algemeen wordt ervan beschuldigd in ruime mate deel te nemen aan de rituelen en elkaar daarbij de hand boven het hoofd te houden. Als het al geen Joden zijn, zijn het wel de machtigen der aarde die worden gescapegoat. Naast ouders, natuurlijk.
Er is echter een alternatieve verklaring voor het leed van patiënten met DIS. Deze wijkt af van bovenstaande complottheorie, die geheel volgens de tijdgeest door Argos is omarmd. Wij hebben daar al meermalen over geschreven. Mede gezien de historische wortels van Satanisch Ritueel Misbruik (SRA), waar uiteindelijk steeds bleek dat cliënten onder invloed van media en therapie het idee aangepraat hadden gekregen dat hun problemen zouden berusten op gedissocieerde (of verdrongen) herinneringen aan extreem misbruik, lijkt het waarschijnlijk dat we hier weer met hetzelfde euvel te maken hebben.
Een gesprekje met de ouders zou wonderen doen. Was hun kind een dagdromertje? Had ze grote fantasie? Veel behoefte aan aandacht? Was ze creatief? Wanneer begonnen de problemen?
Het zou heel best kunnen dat de antwoorden op deze en dergelijke vragen de onschuldige verklaring vormen voor het fictieve nachtmerrie-achtige scenario waarin veel mensen met DIS samen met hun therapeuten zijn beland.
