Elk verhaal is wat anders, maar fundamenteel lijken de gebeurtenissen, die de gezinnen waar het hier om gaat in diepe wanhoop storten, erg veel op elkaar. Er is kennelijk wat met het betreffende kind aan de hand. Misschien is haar studie haar teveel geworden, is het uitgeraakt met een vriendje, heeft ze na de bevalling een psychose of depressie gehad, is er een vriend of vriendin waar ze erg close mee is en die een (te) grote invloed op haar lijkt te hebben.
Als ze (want het is vaak, maar niet altijd, een vrouw) bij u thuis is, is haar gedrag subtiel anders. Misschien valt ze over woordgebruik of gewoontes die ze vroeger voor lief nam. Haar houding lijkt kritischer. Ze komt ook minder vaak.
Het kan zijn dat ze u vertelt dat ze voor problemen in therapie is. Mogelijk noemt ze een voorval waarover ze nooit eerder heeft verteld, waarbij ze als kind door iemand seksueel geintimideerd werd. Het kan zijn dat ze brieven aan u, of aan haar zusjes en broertjes, schrijft, waaruit onvrede blijkt over de situatie thuis, vroeger en nu. U vat dat wellicht zo zwaar niet op. Natuurlijk was niet alles ideaal in haar kindertijd. Je bent als ouders zelf ook nog redelijk jong en je moet in die rol groeien. En verder: opvoeden is mensenwerk.
Totdat er een brief in de bus valt, of een email verzonden wordt, met een rare aanhef van het type: aan de incestpleger(s). Of u wordt uitgenodigd voor een gesprek met haar in de praktijk van de therapeut, waarbij het u verboden wordt om in te gaan op wat zij u te zeggen heeft:
U heeft haar jarenlang misbruikt!
De gevolgen voor u, ouders, laten zich raden. Radeloos, reddeloos, redeloos! Haar broers en zussen reageren meestal verschillend op de situatie en het gebeurt tamelijk vaak dat er tussen hen ook wrijving of onmin ontstaat. Kortom: dit laat niemand in het gezin onberoerd. Soms sluit er zich een ander kind bij zijn zusje aan en verliest u twee kinderen in één klap.