Hysterie en incest zijn in de 70er jaren beide in de feministische molen beland. Het is goed dat de begrippen wat werden opgeschud. Aandacht voor de onvrijheid van gender- rollen kan er bijna niet genoeg zijn, hoewel het opvalt dat het soms mosterd na de maaltijd leek. De eerste feministische golf en vooral de Tweede Wereldoorlog, waarin bleek dat vrouwen zich goed konden handhaven in ‘mannen’- beroepen, hadden het keurslijf van vrouwen al aanzienlijk losser gemaakt.
Ook de aandacht voor incest, na vrouwenmishandeling, ongewenste intimiteiten en verkrachting begin 80er jaren een volgend thema, kan alleen maar worden toegejuicht. In de V.S. was er nog meer reden toe dan in Nederland, gezien de invloedrijke wettekst uit 1934‚ Treatise on Evidence, van John Henry Wigmore, waarin wordt betoogd dat vrouwen en kinderen de neiging hebben mannen van goede naam en faam ten onrechte te beschuldigen van seksueel misbruik. Hij beveelt daarom aan dat ze eerst door een psychiater worden gezien.
· AXIOMA’s: het dynamisch onbewuste, of al even dynamische diverse bewustzijnstoestanden.
De therapie zoals die wordt bedreven bij mensen met een dissociatieve stoornis, wordt omschreven als psychodynamische therapie. In vorige posts hebben we het dynamisch onbewuste beschreven, dat hier een belangrijke rol in speelt. In de gedachten van psychoanalytisch geörienteerde theoretici is dit concept niet zomaar een psychische afvalbak, waarin zaken belanden die er niet meer toe doen, maar een actief proces ter bescherming van het ego (het ‘Ik’), dat psychische hobbels op diens levenspad tracht weg te nemen. Dit alles, opdat hij of zij zich niet bewust is van de eigen enigszins verdorven geest, instabiliserende ervaringen, of van het plaatsvinden van gebeurtenissen die niet in het plaatje van wat Jung ‘de Persona’ noemt, passen.
Er zijn talloze logisch-filosofische, experimentele en evolutionair biologische bezwaren aan te voeren tegen bovengenoemde voorstelling van zaken. In ons boek gaan we daar uitgebreider op in. Zo lijkt het evolutionair gezien niet tot voordeel te strekken om traumatiserende gebeurtenissen te verdringen. Men is dan immers niet voorbereid op een herhaling. Elke keer moet het wiel opnieuw worden uitgevonden: hoe te handelen in deze situatie? Maar ook: hoe te voorkomen dat de situatie zich herhaalt? Instanties als vertrouwensartsen, schoolmentoren en de kindertelefoon zijn tot stand gekomen om misbruikte en mishandelde kinderen en hun sociale omgeving een oor en (praktische) raad te bieden. Maar daarvoor moeten deze wel tot op zekere hoogte kunnen beschrijven, wat eraan schort. Zich ervan bewust zijn.
Misschien meer nog dan door misconcepties over het geheugen drijft DIS-therapie op misconcepties over emoties. Er wordt door therapeuten volledig voorbijgegaan aan de wetenschappelijke kennis die men inmiddels over dit onderwerp heeft vergaard. Daardoor lijkt de therapie meer op demonologisch geïnspireerd exorcisme dan op de ‘evidence based (EB)’ procedure die ze zegt te zijn.
Het begrip catharsis, of ‘afreageren’ is oorspronkelijk afkomstig van Plato en Aristoteles. Het duidt op een emotionele zuivering of loutering. Het is op hetzelfde principe gebaseerd als het ‘purgeren’: in die vorm nauwelijks meer courante methodes als aderlaten, bloedzuigers zetten en het opwekken van de braakreflex.
Zaterdag 8 mei hervatte onderzoeksprogramma Argos haar kruistocht tegen de Landelijke Expertisegroep Bijzondere Zedenzaken, de LEBZ. Deze zou rondom de coming out van Griet op de Beeck als incest-slachtoffer publiciteit hebben georkestreerd om ‘hervonden herinneringen’ in een kwaad daglicht te stellen en ongeloofwaardig te maken.
Nou en?
Als je als redacteur eenmaal door het complotgerelateerde DART Center for Journalism and Trauma* gehersenspoeld bent en de wereld om je heen alleen nog maar door een trauma-bril kunt waarnemen, dan ga je er waarschijnlijk sowieso vanuit dat tegengeluiden door ‘daders’ worden vertolkt. In dat geval wordt de LEBZ in jouw beleving gestuurd door een ondergrondse elitaire kliek van pedofielen, die elkaar de hand boven het hoofd houden.
In 2017 lanceerde Netflix een serie die sindsdien regelmatig wordt aangehaald om te illustreren dat hervonden herinneringen niet alleen bestaan, maar ook accuraat zijn. De documentaire The Keepers is een schoolvoorbeeld van de wijze waarop de media invloed uitoefenen op de publieke opinie over een onderwerp als dit – en van wat we het ‘zwaan- kleef-aan-effect’* noemen. In eerdere posts beschreven we dit al naar aanleiding van de Getuigen X1-en-verder in de zaak Dutroux.
Het is niet voor niets dat de politie poogt om spectaculaire zaken als gezinsmoorden low profile te houden, al was het maar door van ‘familie-drama’s’ te spreken. In het verleden zag men na massale verslaglegging altijd een hausse aan dit soort uiterst tragische zaken optreden.** Alle melodrama in de media lijkt besmettelijk te zijn. Zo bijvoorbeeld ook suïcide en moorden. Bij bijna elke spraakmakende moord geven zich mensen aan, die er bij nader inzien niks mee te maken hebben.
Wij hebben in de wetenschappelijke literatuur nog geen uitputtende verklaring kunnen vinden voor dit fenomeen, maar kunnen ons voorstellen dat het begrip empathie er een rol in speelt. Let wel: dit betekent IN-leven en niet MEE-leven. Zelf voelen wat de ander voelt. We brachten dit begrip al ter sprake om de folie-à-deux te beschrijven die er vaak tussen DIS- therapeut en cliënt ontstaat.
Deze site en het te schrijven boek houden zich in essentie bezig met herinneringen aan zaken die niet hebben plaats gevonden. Daarvoor is het belangrijk om mythes over het geheugen te scheiden van de wetenschappelijke feiten. De actualiteit biedt daartoe zo nu en dan een mooi aangrijpingspunt, nu weer in de vorm van een column in de Volkskrant in verband met de dood van Diego Maradonna*.
De column was in de papieren krant De ‘waar-was-je-dode’ genoemd en gaat over het feit dat veel mensen zich nog levendig herinneren waar ze waren op het moment dat ze bijvoorbeeld hoorden over 9-11, de moord op Pim Fortuyn, of verder weg: het vliegtuig dat zich in de Bijlmer boorde. Columnist Bert Wagendorp gaat er coûte que coûte vanuit dat die herinneringen ook kloppen.
OVER DE ONVERBIDDELIJKE GEHEUGENKLOOF TUSSEN SOMMIGE VOLWASSEN KINDEREN EN HUN OUDERS.
Uit De Standaard, 26 februari 2004:
Wat is geworden van X1 en haar ouders?
,,Zolang Regina niet openlijk toegeeft dat haar verhalen van A tot Z verzonnen zijn, wil ik niks meer met haar te maken hebben. Ze is mijn dochter niet meer.”
Georges Louf, vader van X1, blijft het ongelooflijk vinden wat zijn dochter Regina allemaal uitkraamde in de marge van de zaak-Dutroux. In haar getuigenissen als X1 spaarde ze haar ouders niet. Haar moeder zou haar verkocht hebben toen ze amper twee was, haar vader, zegt ze, is niet Georges Louf maar ,,een Canadese Indiaan.”
,,Mijnheer, dat is krankzinnig”, zei Georges toen die verhalen in de pers opdoken. Hij en zijn vrouw Christiane waren doodgelukkig toen hun dochtertje in 1969 werd geboren. ,,Een gewénst kind, mijnheer. We hadden vruchtbaarheidsproblemen en toen het uiteindelijk lukte waren we de koning te rijk.
De relatie met haar ouders is door de X1-historie voorgoed verstoord. Zelfs toen haar moeder in 1998 stierf, wilde ze niks weten van een mogelijke verzoening. ,,Mijn moeder is voor mij al gestorven toen ze me in handen gaf van de kindermisbruikers”, was de enige reactie van Regina Louf.
Georges Louf bleef helemaal alleen achter, voorgoed gebroken. Tot het uitbreken van de X1-hysterie hadden hij en zijn vrouw een goed contact met hun kleinkinderen, de kinderen van hun dochter. Maar daarna mochten ze die niet meer zien, zo wilde Regina het. Het heeft geduurd tot begin 1999, toen de rechtbank van Gent hem toch een bezoekrecht toekende. Elke zaterdagmiddag tussen 3 en 5 mogen telkens twee van de vier kinderen samen met hun vader op bezoek bij hun opa.
Regina Louf woont nog altijd in De Pinte, samen met haar man en haar kinderen heeft ze er een hondenpension. Tot vandaag blijft ze erbij dat haar verhalen de waarheid zijn. Ze neemt er geen woord van terug. Zelfs nu bij de herlezing van haar getuigenissen is gebleken dat ze ongeloofwaardig zijn.
Zij zegt dat die herlezing een farce was, dat die onderzoekers hebben geknoeid met haar oorspronkelijke verklaringen.De jongste tijd legt Regina Louf zich toe op paarden. ,,Mensen vertrouw ik niet meer, dieren des te meer.” Ze lijdt aan MPS, zegt ze, het meervoudig persoonlijkheidssyndroom, een aandoening waarover de academisch het nog niet eens is of het wel bestaat.
Onlangs liet ze in een interview ook weten dat ze inmiddels pijnpatiënte is geworden, maar dat hippotherapie, een genezende vorm van paardrijden, haar een eind op weg helpt om ermee te kunnen leven. Daar is ze overigens ook een boek over aan het schrijven.