11 juli 2021
De blanke van de zwarte mensen (of wat de huidige woke-terminologie ook voorschrijft ) scheiden, is apartheid. De jongeren van de ouderen scheiden – zoals in de voetsporen van de pandemie werd voorgesteld – is apartheid. Homogene (lotgenoten)groeperingen zijn een manifestatie van apartheid, of het nu L, H, B, T, O, of welke letter die in dit rijtje thuishoort ook, is. Zich als zijnde ‘overlever’ van rituele gruwelen afzonderen van de rest van de ‘pedofiele’, door de elite geregeerde wereld – en in het bijzonder van de daarvan beschuldigde ouders – is apartheid
.Is er wat tegen apartheid, zeker als er geen waarde-oordeel aan gekoppeld wordt? Wel degelijk! De herkenning en erkenning die men bij elkaar vindt, zorgt voor het aanscherpen van de grenzen met de rest van de mensheid en voor het duiden van alles-en-nog-wat in termen van de groeps-obsessie. Dit geeft in uiterste instantie aanleiding tot complottheorieën. Een kindergrafje kan al reden zijn voor ‘overlevers’ en hun volgelingen om te vermoeden dat ‘het’ weer is gebeurd. Dat – bijvoorbeeld – van Dissel zich aan kinderen heeft vergrepen*.
Deze waan wordt – net zomin als in andere groeperingen levende waanvoorstellingen – door groepsgenoten tegengesproken. Zij die dat wel doen, horen er niet bij. Zij worden gedemoniseerd. Zij zijn ‘de vijand’.
Het publiceren in eigen vaktijdschriften, zoals dat gebeurt in het ‘Journal of Trauma & Dissociation’, is eveneens te beschouwen als een vorm van apartheid. Het concept ‘peer reviewed’** stelt weinig voor als de ‘peer’ sowieso dezelfde visie heeft. Bedenk daarbij dat de frenologie*** – waar we later nog op zullen terugkomen i.v.m. de overeenkomsten met de wijze waarop fMRI scans soms worden geduid – ook over eigen, peer-reviewed publicatiekanalen beschikte. En wat meer is: eigen opleidings-instituten, waar men kon leren hoe je kon vaststellen of iemand bijvoorbeeld ‘gulzig’ of ‘agressief’ was. Aan de vorm van diens schedel, wel te verstaan.
In eerdere posts hebben we betoogd dat de mensheid niet zonder diversiteit kan, al was het alleen maar om ons ervoor te behoeden als lemmingen naar de één of andere afgrond te razen. Om ons ervan te verzekeren dat er andere geluiden zijn die ons dwingen om te heroverwegen of we op het goede pad zijn. Dat moge tot wetenschappelijke oorlogen op het scherpst van de snede leiden: de vooruitgang van de wetenschap is ermee gebaat. De recente neiging zich op eigen bastions terug te trekken en in ‘bevriende’ tijdschriften onweersproken munitie te verzamelen, doet meer denken aan een koude oorlog. Wij, van De Doos van Pandora vragen ons in gemoede af of de aldus getransformeerde ‘memory wars’ de seksueel of anderszins misbruikte mens iets zullen opleveren.
**https://www.kuleuven.be/onderwijs/evalueren/peerreview
***https://nl.wikipedia.org/wiki/Frenologie
