27 december 2021
Niet alleen is alles trauma – of, in gewichtiger bewoordingen ‘ACE’ (adverse childhood experience) – ook is trauma overal de oorzaak van. Zagen we lieden die de theorie van de ‘structurele dissociatie’ aanhangen al verlekkerd kijken naar DSM-categorieën die niet officieel tot de dissociatieve stoornissen behoren, de trauma-tentakels strekken zich via verslaving nu ook uit naar allerlei (neurologische) aandoeningen. A.L.S, M.S., auto- immuunziektes, osteoporose: je kunt het zo gek niet bedenken, of het heeft een traumatische oorsprong.
Aldus de arts en bestseller-auteur Gabor Maté**. Waarom verkoopt onzin toch altijd zo goed? We zijn nauwelijks bekomen van het lezen van ‘The Body Keeps the Score’ van Bessel van der Kolk!*** Maar het moet gezegd: Bessel en Gabor kunnen denkelijk prima door één deur, omdat ze beiden beweren dat het ‘celgeheugen’ traumatische ervaringen kan opslaan.
Het wordt een eentonig verhaal. Maté grist links en rechts wat onderzoeken bij elkaar die zijn ideeën lijken te ondersteunen. Zo was hij mede debet aan de revival van de ‘Rat Park onderzoeken’, in 1979 e.v. uitgevoerd door Bruce Alexander.
‘Je bent niet zelf je verslaving. Het komt door de kooi waarin je leeft’, is vrij vertaald de conclusie van Alexander, op wiens onderzoeken methodologisch gezien nogal wat valt af te dingen.
Voor we ons laten meeslepen in een nature-nurture controverse: het bezwaar dat we tegen theorieën als die van Maté en van der Kolk hebben beperkt zich niet tot het feit dat ze eenzijdig voor de nurture-kant kiezen, maar ook dat ze deze reduceren tot een traumatisch verleden. Daarbij verliezen ze niet alleen de individuele biologische uitrusting uit het oog, maar ook factoren als de sociale omgeving (peer group), sociaal-economische omstandigheden, culturele invloeden en toevallige gebeurtenissen.
*** Zie op deze site onder tegengif/Bessel van der Kolk.
