A WOMAN’S WORD IS ENOUGH!

7 april 2021

Op geleide van fragmenten van een interview met een retractor gaan we nader in op aspecten van het onder groepen van de bevolking bestaande idee dat er transgenerationele cults zouden bestaan, die zich toeleggen op het sadistisch en ritueel misbruiken van kinderen en soms ook volwassenen.

“Op een gegeven moment ben ik overal mee gestopt: met therapie en met medicijnen. Ik vond namelijk dat ik het ritueel misbruik had verwerkt. Na een jaar had ik geen alters meer! In de loop van de tijd ben ik steeds meer gaan twijfelen aan mijn herinneringen. Vanwege die twijfel ben ik een tijdlijn gaan maken van zaken die ik zeker wist. En zo constateerde ik dat ik bevallen zou zijn van een tweeling in een tijd waarin ik alleen maar loeistrakke spijkerbroeken droeg, tot geloof gekomen was, wekelijks met vrienden op stap ging, in een bijbelstudiegroep zat en eindexamen deed. Toen ik dat eenmaal uit elkaar ging rafelen, rafelde ook de rest uit elkaar. Ik ben er zo van geschrokken! Dan ben je negen jaar verder… Ik heb de ritueel misbruik-therapeute gemaild dat ze alle informatie over mij van haar website moest halen. Daar heeft ze namelijk een memorial voor kinderen die geboren en gestorven zijn in de satanische sekte, ook kinderen die ik zou hebben gebaard. Pas na het inschakelen van een gespecialiseerde advocaat verwijderde ze de teksten die wij destijds hadden ge- schreven. Maar ze plaatste ook een nieuwe tekst: ‘Jullie namen zullen hier niet staan, jullie werden ontkend in jullie bestaan. Dit vervult mij met verdriet, maar ik vergeet jullie echt niet.ʼ Zo staat het nu nog op de site. Ze gelooft er gewoon stellig in.”

In de tweede helft van de vorige eeuw hebben feministen in de V.S. het onderwerp ‘seksueel misbruik’ op de kaart gezet. In de V.S. was er nog meer reden toe dan in Nederland, gezien de invloedrijke wettekst uit 1934 ‘Treatise on Evidence’ van John Henry Wigmore, waarin wordt betoogd dat vrouwen en kinderen de neiging hebben mannen van goede naam en faam ten onrechte te beschuldigen van seksueel misbruik. Hij beval daarom aan dat ze eerst door een psychiater zouden worden gezien. Dus dat vrouwen het beu waren is meer dan begrijpelijk. Er is echter ooit een feministe geweest die over vrouwen heeft gezegd: één is een hysterica, twee vormen een beweging. Wij zouden er aan toe willen voegen dat dat in het geval van seksueel misbruik een nogal hysterische beweging was. En is. Het is verre van zeker of de echte slachtoffers daarbij gebaat zijn.

In ons boek zullen we het uitgebreider hebben over de wijze waarop de seksuele delicten van ‘het patriarchaat’ cijfermatig en qua emotionele impact overdreven werden. Het is goed dat aandacht werd besteed aan het feit dat een ‘seksueel roofdier’ – zoals dat onmiddellijk heette – meestal geen onbekende-in-de bosjes is, maar een buurman of een vader. Een bekende. Maar de bewering dat incest in bijna elk gezin voorkomt was dan weer volslagen overdreven. Het ontstaan van het begrip ‘covert incest’, in die jaren, hetgeen het gevoel betrof van een volwassen vrouw dat haar vader vroeger bedenkelijke gedachten had bij haar groeiende meisjeslichaam, illustreert misschien de sfeer in die dagen.

De wet van Newton: actie = -reactie is ook van toepassing op sociologische en sociaal psychologische krachten. Het feit dat kinderen en vrouwen in het verleden vaak niet geloofd werden, als ze over incest getuigden, leidde er bij veel feministen en therapeuten toe dat ze ze voortaan onvoorwaardelijk geloof hechtten aan de getuigenissen van vrouwen en kinderen. ‘Believe the children’ was een veelgehoorde slogan in de jaren dat personeel van honderden peuterscholen werd verdacht van seksueel kindermisbruik.

Dit ‘geloof’ had overigens meer weg van wat men ‘confirmation bias’ noemt: een actief zoeken naar bevestiging van wat toch al wordt gedacht – dan van een daadwerkelijk open instelling naar de verhalen van kinderen. Antwoorden van kinderen die niet pasten in het idee dat de betreffende peuterschool gebruikt werd als dekmantel voor een satanische sekte, werden genegeerd, niet beloond of net zolang herhaald totdat het kind zijn verhaal aanpaste.

Zoals je in bijgevoegd fragment kunt zien, verschilt dit niet veel van de houding van veel hedendaagse DIS-therapeuten ten opzichte van hun cliënten. Zolang deze meegaan in het mantrum van SRM worden ze ‘onvoorwaardelijk’ geloofd. Komen ze tot andere inzichten, dan haakt de therapeut af en verwijt ze haar cliënt van haar geloof te zijn gevallen. Er is bijna geen betere illustratie denkbaar van het feit dat de DIS/SRM beweging een sekte is die zich afsluit voor alle informatie die niet binnen hun plaatje, hun paradigma past….